Ik wist het (52)

door: Johan Winkelhorst.

Het is schijnbaar iets dat de mens bij de geboorte heeft meegekregen. Het is bijna niet te onderdrukken en slechts een enkeling kan de verleiding weerstaan. Nee, ik doel niet op het pilsje of wijntje dat bij een feestelijke gelegenheid wordt gedronken; ik doel op ramptoerisme. Na een aanrijding op de snelweg staat er binnen enkele ogenblikken aan de andere zijde van de weg een kilometer lange file van belangstellenden, die hopen een glimp op te vangen van eventuele slachtoffers, om daar thuis beeldend verslag van te kunnen doen. Gasexplosies doen het ook altijd goed. Dat de belangstelling voor gigantische rampen het grootst is zal duidelijk zijn. Nog jaarlijks vergapen honderdduizenden zich aan de plaats waar ooit de Twin Towers in New York stonden. Zelf kan ik genieten van een bezoekje aan mijn buurman, kort nadat hij de waterleiding in de keuken heeft geraakt met zijn boormachine en zijn vloerbedekking nog drijfnat is. Je kunt het misplaatst leedvermaak noemen, maar het blijft een stukje ramptoerisme. Bij het ‘echte werk’ blijf ik liever weg. Bloed, vuur, ravage en slachtoffers zijn veel beter te zien op de hedendaagse tv-toestellen. Niet iedereen denkt er zo over.

foto brand Bertie Willemsen

Dat bleek ook vrijdagavond in Winterswijk maar weer eens. In de Meddosestraat in deze gemeente woedde toen een felle uitslaande brand in een complex met een aantal winkels en appartementen. De hulpverleners braken bijna hun nek over de toeschouwers. Waarschuwingen dat er gevaarlijke stoffen vrij kwamen bij de brand werden compleet genegeerd. Niets en niemand kon de ramptoeristen een halt toe roepen. Zij stroomden toe als vliegen op een hoop stront, sorry, pot honing. De dag na de brand klaagden velen over koppijn en een pijnlijke keel. De drogisten deden goede zaken en de verkoop van pijnstillers verdubbelde. Ik hoest een aantal keer, neem een tweede slok van mijn kopje thee dat is voorzien van drie theelepels honing, en slik drie pijnstillers. Ik houd mij voor dat ik wel naar de brand moest. Dat was absoluut geen ramptoerisme. Het is de trieste plicht van journalisten om bij rampen aanwezig te zijn en daarover te berichten. Bovendien zijn journalisten nog nieuwsgieriger dan anderen, dat is ze geleerd. Bij een volgende ramp blijf ik echter thuis. Schrijven over een ramp of op radio of tv de bevolking op de hoogte brengen van de gevolgen en de omvang van een ramp is zinloos. Iedereen is liever live getuige van een ramp. Een tv-ramp is nep.


« Terug naar het artikel
Advertenties
Advertenties
Delightnet Home Automation for free